Choć implanty zębowe są bardzo często mylone z wkładem koronowo-korzeniowym połączonym z koroną protetyczną, w rzeczywistości są to niewielkie, przypominające śrubkę elementy, które mają zastąpić naturalny korzeń zęba. Są zakładane wtedy, kiedy uratowanie zęba pacjenta okazuje się niemożliwe. Na implanty zębowe decydują się więc te osoby, których czeka ekstrakcja zęba lub zamierzają uzupełnić powstałe już braki zębowe.
Przeciwwskazania do implantacji można podzielić na bezwzględne i względne. Bezwzględnymi przeciwwskazaniami do założenia implantu zębowego są: nieleczona, nieuregulowana cukrzyca, choroby psychiczne, choroby wyniszczające organizm, nieleczone uzależnienie od alkoholu lub narkotyków czy młodociany wiek . Należą do nich również nowotwory złośliwe. Przeciwwskazaniami względnymi, czyli takimi które nie wykluczają możliwości zabiegu implantologicznego ale stanową dodatkowe ryzyko są:
Przeprowadzenie leczenia implantologicznego jest wskazane niemal zawsze, gdy występują braki w uzuębieniu– pod warunkiem, że nie ma ku temu konkretnych przeszkód (np. pacjent choruje na chorobę nowotworową lub na cukrzycę, która nie jest przez niego leczona). Choć istotna jest nie tylko kondycja zdrowotna pacjenta, ale i uwarunkowania anatomiczne i ilość kości znajdującej się wokół ubytku.
Warto pamiętać o tym, że zwlekanie z decyzją o wszczepieniu implantu zębowego może prowadzić do poważnych konsekwencji, na przykład w postaci przechylania się sąsiednich zębów, ścierania się ich, a nawet zaniku kości. Jeśli więc pacjent ma ząb, którego nie da się już uratować i konieczne jest jego usunięcie, lub już przebył zabieg wyrywania zęba, dobrze, by jak najszybciej skontaktował się ze swoim dentystą i zasięgnął porady dotyczącej najkorzystniejszej ścieżki postępowania.
